ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Διανύουμε ήδη τις τελευταίες μέρες του τελευταίου μήνα του χρόνου τον Δεκέμβριο, ο οποίος όχι και άδικα χαρακτηρίζεται ως ο πιο μαγικός μήνας του χρόνου. Αυτό τον μήνα κάθε χρόνο γιορτάζουμε την αγαπημένη γιορτή μικρών και μεγάλων… Τα Χριστούγεννα!
Μπορεί αυτή τη περίοδο να περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι μας, να είμαστε κάτω από την σκιά της πανδημίας και η κοινωνία να υπόκειται σε πολλά περιοριστικά υγειονομικά μέτρα, ωστόσο όλοι μας αποζητούμε την αγάπη και την χαρά. Αυτή την περίοδο μας αρέσει να την περνάμε παρέα με τους ανθρώπους της καρδιάς μας, να νιώσουμε τη ζεστασιά τους, να ανταλλάξουμε δώρα, χαμόγελα και να εκφράσουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα. Η μαγεία των Χριστουγέννων μας επηρεάζει όλους, μικρούς και μεγάλους, βγάζοντας στο φως το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας!
Όμως πέρα από όλα αυτά ποιο είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Ακολουθεί μια πολύ μικρή διδακτική ιστορία, που έρχεται να μας το υπενθυμίσει.
Κάποτε τα ζώα συνεδρίαζαν και συζητούσαν το νόημα των Χριστουγέννων, αλλά και τις επιθυμίες που είχε το καθένα τις άγιες αυτές ημέρες.
Το λόγο παίρνει πρώτη η κυρ’ αλεπού φωνάζοντας την επιθυμία της. «Λογικό… μία ψητή γαλοπούλα, ποιος γιορτάζει σήμερα Χριστούγεννα χωρίς να έχει στο τραπέζι του ψητή γαλοπούλα;»
Το ελαφάκι από την απέναντι γωνιά με τη ψιλή του φωνούλα εύχεται ένα έλατο.
«Χωρίς έλατο εγώ δε γιορτάζω ποτέ τα Χριστούγεννα».
«Αλλά όχι με πολλά κεριά», συμπληρώνει κλαψιάρικα η κουκουβάγια. «Όχι πολλά φώτα και στολίδια, εμένα μ’ αρέσει η απλότητα, η σκοτεινιά, ένα έλατο στολισμένο με γούστο, πράσινο ζωντανό, δηλαδή φυσικό»!
«Τι λες μωρή;» φωνάζει το παγόνι. «Και πως θα δείξω εγώ το καινούριο μου φόρεμα και τα χρώματά του; Όχι, όχι εγώ χωρίς καινούριο φόρεμα δε γιορτάζω Χριστούγεννα».
«Μην ξεχνάς και τα κοσμήματα», στριγκλίζει η κίσσα. «Εγώ Χριστούγεννα χωρίς να κλέψω κανένα δακτυλίδι, βραχιόλι ή καδένα δε γίνεται… Τα ωραιότερα Χριστούγεννα για μένα είναι, όταν έχω κοσμήματα».
«Και τα μελομακάρονα που τ΄ αφήνεις;» φωνάζει η αρκούδα με τη χοντρή φωνή της. «Οι λιχουδιές και τα γλυκίσματα είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου, χωρίς αυτά δε γιορτάζω Χριστούγεννα».
«Κάνε, ότι κάνω εγώ» λέει ο ασβός. «Ύπνο και πάλι ύπνο. Τα Χριστούγεννα για μένα σημαίνουν ύπνο, υπάρχει κάτι καλύτερο από το να απολαύσεις τον ύπνο;»
«Μη ξεχνάς πρώτα να πιεις», συμπληρώνει το βόδι. «Πρώτα να πιεις όσο μπορείς και μετά να το ρίξεις στον ύπνο». Ξαφνικά το βόδι μουγκρίζει δυνατά: «Ω, ω, ωχ»! Ο γάιδαρος του ‘ριξε στα πισινά μία γερή κλωτσιά. «Ε, ε, βόδι, δε σκέφτεσαι λίγο το νεογέννητο παιδί, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα;»…
Το βόδι έριξε το κεφάλι κάτω από ντροπή και λέει:
«Το παιδί… Α! Ναι, καλά λες… “το νεογέννητο παιδί, αυτό είναι το κυρίως νόημα των Χριστουγέννων…” Πλην όμως…» απευθυνόμενο στο γάιδαρο τον ρωτάει, «το γνωρίζουν αυτό και οι άνθρωποι;»
Η ιστορία είναι γερμανική, κάτι σαν παραμύθι, και την έχει μεταφράσει στα ελληνικά ο Σπύρος Γκάρος. Τη διαβάσαμε πριν κάποια χρόνια σε κάποιο μπλογκ και την (ανα)δημοσιεύουμε σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων του 2021,επειδή νομίζουμε ότι θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε «αν το γνωρίζουμε» και τι κάνουμε γι’ αυτό. Στην γεμάτη προκλήσεις εποχή του COVID-19 έχουμε χρέος σαν κοινωνία να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων στο όνομα του Παιδιού που «γεννάται σήμερον». Στο όνομα της νέας ζωής που πρέπει να βλαστήσει, στο όνομα του μέλλοντός μας, αλλά και στο όνομα του παρελθόντος.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !!!
ΚΩΣΤΑΣ Β. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ.